Σε ξέχασα, θα σε ξεχάσω, σε έχω ήδη ξεχάσει...(;)

Πόσες φορές ευχήθηκα να μπορέσω να διαγράψω από τη μνήμη μου όλα αυτά που δεν άφησαν, παρά μόνο μια στυφή γεύση στο στόμα μου... Πόσες φορές άφησα ουλές του παρελθόντος να γίνουν τείχη ολόκληρα και να μου κλείσουν τον νέο δρόμο που ανοίγονταν μπροστά μου... Μήπως τελικά όλη αυτή η ιστορία περί "πείρας" και "εμπειρίας ζωής" δεν είναι παρά αλυσίδες που κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους φαντασμάτων του παρελθόντος; Που σου επιβάλλουν να σταθείς απέναντι σε κάθε τι νέο με επιφυλακή, που σε εμποδίζουν να δοθείς με όλη σου τη ψυχή και να απολαύσεις κάθε στιγμή αυτό που ζεις... Απλά αναρωτιέμαι...

Και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Είναι απόγευμα προς βραδάκι Τρίτης και από το πρωί τραγουδάω τη Πριγκιπέσσα του Μάλαμα...Και όσο πιο πολύ το τραγουδάω τόσο περισσότερο πέφτω συναισθηματικά...Και κάπου εκεί βρίσκομαι να έχω δύο επιλογές: Να ανοίξω ένα μπουκάλι από οποιοδήποτε αλκοολούχο ποτό βρεθεί μπροστά μου και να γίνω κουδούνι ή να ξεσπάσω στο γράψιμο ανοίγοντας blog.Και επιλέγω το δεύτερο.